Terugblikken op een reis van 31 dagen dwars door Spanje is iets wat je niet zomaar even uit de losse pols doet. De afgelopen dagen na mijn terugkomst in Nederland heb ik dan ook even voor mezelf de tijd genomen om deze reis op een rijtje te zetten. Een ding is duidelijk geworden: ik deed mijn 'camino' op mijn manier!
Ik heb deze tocht vooral ondernomen om even in een totaal andere omgeving tijd voor mezelf te hebben. Tijd voor bezinning, tijd om te relativeren, tijd om (nogmaals) te beseffen en ervaren hoe gelukkig ik wel niet ben met zo'n vrouw en kinderen. Aan de andere kant ging ik er vanuit dat ik - op basis van mijn vorige tocht - mezelf tijdens deze tocht weer zou tegenkomen. Hoe zou ik daar mee omgaan en zou ik iets geleerd hebben van de vorige tocht?
Als ik de reis in een paar losse woorden zo mogen samenvatten dan kom ik op het volgende uit: enerverend (in de positieve zin), eenzaam maar niet alleen, op en top genoten, ontspannen, enkele lichamelijke ongemakken, leerzaam, uitgestrekt en natuurschoon!
Mijn reis was zeker enerverend in de zin van opwindend, spannend en sensationeel. Ik heb geweldige steden en natuurgebieden mogen ontdekken. Omdat ik het tweede deel van mijn reis in tegenovergestelde richting fietste (een route die niet was beschreven) was dat zeker spannend. Dat ik een paar keer een foute richting in ben gegaan, was dan ook haast onvermijdelijk, maar het heeft me wel geleerd dat je niet altijd alles via de 'gebaande' wegen hoeft te doen; er zijn meer wegen die naar Rome leiden!
Het fietsen in tegenovergestelde richting bracht ook met zich mee dat ik mijn dagen vaak in eenzaamheid doorbracht. Zelden kwam ik iemand tegen! Maar dat werd meer dan goed gemaakt door de vele ontmoetingen in de diverse herbergen. Bij aankomst in zo'n herberg had ik dan ook vaak meteen aanspraak met mede-pelgrims, die ik dan van tips kon voorzien, omdat ik al in plaatsen was geweest waar zij nog naar toe moesten. En omgekeerd gold natuurlijk hetzelfde; zij kwamen uit een richting waar ik nog naar toe moest. Zo ontstond een aangename wisselwerking! Maar de eenzaamheid gedurende de dag heeft me nooit opgebroken; altijd was/gebeurde er wel iets in de omgeving, waarop ik dan mijn aandacht richtte en op deze manier werd de eenzaamheid naar de achtergrond verwezen. Maar niet altijd werkte de omgeving mee. Als je twee dagen door uitgestrekte gedorste graanvelden met verlaten dorpen fietst en de wind beukt in je gezicht, dan is dat niet iets om op dat moment vrolijk van te worden. Maar ik hem me daardoor niet laten ontmoedigen!
Genoten heb ik meer dan ooit. Mij was door iedereen op het hart gedrukt vooral tijdens mijn tocht te genieten en die raad heb ik opgevolgd. Omdat er in zekere zin geen druk zat op deze reis, kon ik in principe doen en laten wat ik wilde. En ik moet zeggen dat geeft de mens een heerlijk ontspannen gevoel.
In lichamelijke zin ben ik mezelf tijdens reis een paar keer tegen gekomen. Als je in je 'overenthousiasme' wilt genieten van al die mooie gebouwen en natuur, dan kan dat - als je Geert van Etten heet - gevolgen hebben voor je lichamelijke gestel. Luisteren naar mijn lichaam was dan ook een ander advies dat ik had meegekregen. Nadat de onverwachte problemen met mijn kontje en mijn hamstring zich voordeden, heb ik nadrukkelijk geluisterd naar mijn lichaam en mijn reis en tempo daarop aangepast. In die zin heb ik een overwinning op mezelf behaald en wel degelijk geleerd van de ervaringen van mijn vorige tocht.
Tenslotte ben ik onder de indruk geraakt van enerzijds de uitgestrektheid van het landschap, waar ik door heen ben gefietst, en anderzijds al het natuurschoon dat op mijn pad is gekomen. Vooral Parque Nacional de Montfragüe met de gierenkolonie en Andalusië met de Via Verde en de diverse Sierra's hebben een onvergetelijke indruk bij mij achtergelaten.
Mijn reis bestond in feite uit twee delen: de voor mij bekende route van Burgos naar Santiago en de onbekende route van Santiago via Fisterra naar Seviilla en Malaga.
De route van Burgos naar Santiago heb ik op een andere manier beleefd. Weliswaar zaten in deze route geen verrassingen meer voor mij, toch heb ik er heel bewust voor gekozen om op dit traject juist naar speciale overnachtingsplekken op zoek te gaan, waar het ontmoeten centraal stond. En ik moet zeggen dat is bijzonder goed gelukt! Dit is dan ook de meerwaarde geweest van dit traject: het ontmoeten en in contact treden met andere pelgrims.
Het tweede deel van mijn reis was het onbekende, het spannende; ik wist absoluut niet wat me te wachten stond. In die zin heeft het tweede deel mij zeker niet teleurgesteld.
Het laatste deel van Sevilla naar Malaga was voor mij de kers op de taart. Deze tocht van drie dagen was voor mij genieten in optima forma!
Zoals jullie weten heb ik in 2009 ook een tocht naar Santiago ondernomen. Deze tocht had meer dan die van 2015 een emotionele lading, voornamelijk omdat ik de tocht zag als een afsluiting van mijn ziekte: op pelgrimstocht gaan om dankjewel te zeggen dat je weer gezond bent! Daarom zou en moest ik Santiago bereiken! Op die tocht ben ik mezelf wel twintig keer tegen gekomen. Daar is absoluut niets mis mee en ik heb er ook veel van geleerd.
In 2015 was die emotionele lading er alleen maar bij het vertrek. Ik wilde Ricette en de kinderen laten weten, dat ik ontzettend veel van hen hou. En toen vloeiden de tranen! Daarna heb ik alleen maar genoten van deze tocht. Er was zoals gezegd geen druk en op de een of andere manier heb ik lering getrokken uit het verleden: luister naar je lichaam. Dat heeft mij deze reis heel veel goeds gebracht. Maar daarvoor was het eerst noodzakelijk om mezelf in lichamelijke zin (zie hamstring en kontje) tegen te komen. Klaarblijkelijk heb ik dat signaaltje nodig om te beseffen dat ik daadwerkelijk naar mijn lichaam moet luisteren.
Ter afsluiting van mijn terugblik wil ik nog bij twee zaken stil staan. Allereerst de steun van Ricette en mijn kids. Het is niet niks om je echtgenoot voor een maand van huis te laten gaan voor een fietstocht dwars door Spanje. Ricette, bedankt voor je onvoorwaardelijke steun tijdens deze reis. Zonder jou had ik het zeker niet gered! Ook wil ik mijn kinderen bedanken voor hun steun en voor het feit, dat alles thuis op rolletjes liep.
Tenslotte wil ik al mijn 'trouwe' volgers bedanken. Heel veel mensen hebben iedere dag de moeite genomen om mijn verslagjes te lezen, waarvoor mijn dank. Ook zijn er velen die een of meerdere reacties hebben achtergelaten; die reacties/berichtjes hebben heel veel voor mij betekend en hebben mij de kracht gegeven om verder te gaan. Ook daarvoor mijn dank.
De komende weken ga ik proberen foto's te plaatsen bij mijn verhaaltjes.
Dus jullie zijn nog niet van mij af! En ik hoop dat de foto's duidelijk zullen maken waarom ik zo van deze reis genoten heb!