Gisteren heb ik aangegeven, dat de etappe via de Via Verde de la Sierra naar Ronda de mooiste etappe was. Helaas moet ik die woorden terugnemen, omdat de etappe van vandaag werkelijk adembenemend was. Deze etappe leidde me in eerst instantie van Ronda naar El Burgo, een traject van 25 kilometer met als top de Puerto del Viento op 1.190 meter. Ik wist werkelijk met al het natuurschoon onderweg geen raad; de ene na de andere bergkam kwam voorbij, de ene nog mooiere dan de andere. En ik bleef maar foto's maken, omdat ik geen weet had wat mij allemaal nog stond te wachten. Uiteindelijk heb ik over deze 25 km ruim 3 uur gedaan. Niet vanwege het klimmen, maar vanwege het op- en afstappen om alles goed op de gevoelige plaat vast te leggen. Niet alleen de klim was mooi, ook de afdaling naar El Burgo was schitterend! Probleem was wel, dat de weg op sommige plekken niet in al te beste staat verkeerde.
Overigens was ik pas om 09.30 uur vanuit mijn hostel in Ronda vertrokken. Ik was namelijk eerst nog even naar de kloof geweest om nieuwe foto's te maken. De pech was echter, dat de zon verkeerd stond, waardoor de kloof een 'donker' uiterlijk kreeg. Dan moet Ricette samen met mijn zus Edith eind oktober maar even terug gaan om goede foto's te maken!
De gehele rit naar El Burgo en later naar Ardales ben ik min of meer gelijk opgetrokken met een groepje Spanjaarden op oude brommers. Dan haalden zij mij in, dan lag ik weer voorop als zij een uitgebreide stop maakten. Zo ben ik wel 4 keer achterhaald door deze groep. Na El Burgo volgde een op het eerste gezicht vlakke weg naar Ardales. Maar in Andalusië is niets vlak. Ook nu weer werd ik keer op keer verrast door wat de natuur mij voorschotelde. Het is haast met geen pen te beschrijven, laat staan op foto vast te leggen. Dit moet je met eigen ogen aanschouwd hebben om te kunnen geloven wat ik heb gezien. Dus met z'n allen naar Andalusië gaan en genieten van al het moois. Tegen Henri van der Heijden zou ik wil zeggen: meteen boeken en met Anne-Marie lekker een weekje gaan fietsen!
Maar de kers op de taart kwam pas na Ardales. Nadat ik het stuwmeer aldaar was gepasseerd en ik richting El Chorro werd gedirigeerd, heb ik me staan vergapen aan enorme bergkammen en rotsen. Als klap op de vuurpijl kwam ik terecht bij de Caminito del Rey, een van de meest gevaarlijke wandelpaden in Europa (zie ook internet). Op 100 meter hoogte boven een rivier is rond/langs een rotswand een pad gesitueerd, waar waaghalzen oplopen. Alleen al de gedachte er aan deed mij huiveren. Gelukkig kon ik het op een afstand gade slaan.
Na El Chorro volgde nog wat op en neer werk richting Alora, alvorens het naar beneden ging richting Malaga. Alleen ik had weer de pech om wind tegen te hebben. Na 124 km kwam ik om 18.30 uur aan in Malaga, met in totaal 2.549,3 km op de teller. De laatste 35 km moesten echt uit mijn tenen komen, maar ik ben blij dat ik de korte route van Sevilla naar Malaga toch heb gedaan. Het was meer dan de moeite waard.
Morgen kunnen jullie wederom een verslag van mij verwachten. Ik ga door tot ik thuis ben. Dus tot morgen!