Over de top (in letterlijke zin wel te verstaan)

Na enige dagen van Wifi-stilte van mijn zijde, laat ik jullie weten dat het gelukkig weer wat beter gaat. Vandaag het hoogste punt (1.200 meter) van dit tweede deel bereikt en nu gaat het alleen maar naar beneden. Althans voor het overgrote deel. Na gisteren en die 117 loodzware kilometers zag ik het even niet meer zitten! Niet alleen vanwege de opspelende pijn in mijn hamstring maar ook vanwege de inmiddels 187 km die ik op de N525 heb afgelegd. Natuurlijk liggen er leuke plaatsjes aan, maar het overgrote deel is om moedeloos van te worden. Veel bouwval, leegstand en eindeloze vergezichten. Je kunt bij wijze van spreken 20 kilometer de weg afkijken zonder dat er iemand passeert. Ik ben voor de lol een paar keer midden op de weg gaan staan om een foto van de eindeloze weg te maken. Links en rechts van de weg ook alleen maar woestenij of prairie-achtig landschap.
Ondanks de ingeroepen hulp van tante Marietje ben ik vanmorgen toch maar even naar een apotheek gegaan om een pijnstiller te halen en een sterkere balsem tegen overgevoelige spieren. Ik merk al wat verbetering, maar dat heeft ook te maken met de overwegend vlakke etappe van vandaag (toch weer 92 km). Alleen de eerste 10 kilometers deden ontzettend pijn. 11% stijgingspercentage (het hoogste tot nu toe) naar ruim 1.200 meter (Padornelo). Met een gemiddelde snelheid van 6 tot 8 km per uur bereikte ik de top. Daarna viel mij meteen een eerste echte plensbui ten deel. Ik ben dus maar voorzichtig afgedaald. De rest van de dag was het overwegend zonnig. Vanmorgen even een uitstapje gemaakt naar Puebla de Sanabria; zeer de moeite waard. Het was meteen ook de laatste klim van vandaag. In tegenstelling tot wat Ricette gisteren schreef ben ik vandaag pas in Santa Marta de Tera aangekomen. Morgen gaat de reis verder naar Zamora en dan naar Salamanca. Een van beide dagen las ik een rustdag in, althans als dat nog noodzakelijk mocht zijn. De wonderen van tante Marietje zijn de wereld nog niet uit!
Nog even terugkomen op mijn verblijf in Allariz. De herberg behoorde tot het klooster van de zusters van Santa Clara, slotzusters wel te verstaan. Die hebben dus geen contact met de buitenwereld en dat was in het klooster overal te zien; doorgeefluiken bij de ingang en in de kapel was een afgezonderde kamer voor de zusters. Ondanks het feit, dat ik geen zuster heb gezien was het prima toeven in de herberg. En Allariz was een leuk stadje om te bekijken.
Zoals Ricette al heeft vermeld ben ik ook al twee wijngebieden doorkruist: Rodeiro en Monterrei. Ik lust dan wel geen wijn, maar ik vind het altijd interessant om te zien hoe mensen wijn produceren. Jammer dat ik niet veel bagage kan meenemen anders had ik zeker een paar flesjes wijn voor jullie meegenomen.
Normaliter voeren fietsroutes ons langs achteraf weggetjes en leuke idyllische dorpjes. Zo'n N 525 is wat dat betreft een duidelijke afknapper. Weliswaar komt er bijna geen verkeer over heen (er is immers op 1 km een nieuwe snelweg aangelegd), het is overwegend saai.
Gelukkig was donderdag (Cea-Allariz) een uitzondering. De route van deze dag voerde mij langs allerlei boerengehuchtjes, waar wijn werd verbouwd. Ik kwam door afgezonderde gebieden, waar volgens mij nooit toeristen komen. Maar dat neemt niet weg dat ik van deze gebieden echt kan genieten.
Overigens kwam ik vandaag op de N525 een groepje everzwijnen tegen, die van het ene naar het andere bosgebied overstak. Ik was helaas te laat voor een foto!
Hoewel de eenzaamheid overdag de overhand heeft, maken de avonden dat meer dan goed. Tot op heden altijd wel geanimeerde gesprekken gehad met medepelgrims. Vanavond kan ik dat ook in het Nederlands doen, want een Vlaams echtpaar is zojuist in de herberg gearriveerd.
Zo dat was het voor vandaag. Dadelijk eerst de kerk bezoeken (onder begeleiding), daarna wat gaan eten en dan uitrusten.