Wat kan het leven toch mooi zijn als alles mee zit

De afgelopen dagen hebben jullie mijn reisverslagen moeten missen vanwege wifi-problemen, maar in de herberg aan het einde van de wereld (Fisterra) heb ik die problemen niet. Gelukkig heeft Ricette mijn taak meer dan voortreffelijk waargenomen!
Allereerst mijn verontschuldiging voor het feit, dat ik tot nu toe mijn belofte heb gebroken; er is nog geen dag geweest dat ik onder de 100 km heb gereden en dat had ik juist beloofd.
De dag van Samos naar Santiago was tot nu toe wel de zwaarste van allemaal; niet alleen vanwege het aantal km (148) maar ook vanwege de drukte op de route. Het wordt als maar commerciëler en daardoor zeker niet leuker. Ondanks dat heb ik toch genoten van deze lange tocht: de ochtendmist bij Portomarin, de boerendorpjes nabij Ligonde en de enorme eucalyptusbossen bij Arzua. Dit alles vergoedt de vervelende bijsmaak van het commercialisme van de camino. De rustdag van zondag kwam als geroepen; de pijn aan mijn linkerknie en de wondjes aan mij kontje konden zo tot welverdiende rust komen. Op zondagochtend eerst even naar de huiskamer van de Lage Landen geweest en daar thee gedronken. Toen naar de kathedraal geweest en het wierookvat zien zwaaien. Daarna nog een keer in de huiskamer geweest om iets af te geven. Daar bleek een journalist van de Volkskrant onaangekondigd te zijn gearriveerd en ik viel met mijn neus in de boter. Hij wilde mijn ervaringen weten, vroeg honderduit en ik kreeg alle tijd en gelegenheid om mijn verhaal te vertellen. Hopelijk wordt het een interessant stuk. Daarna lekker in de zon mijn dagboek bijgewerkt en 's avonds pizza gegeten. Op tijd naar bed gegaan om goed uitgerust aan de nieuwe etappe naar Fisterra te kunnen beginnen. Zoals Ricette al schreef heb ik een aangepaste route gevolgd. En ik moet eerlijk zeggen dat het een van de mooiste qua omgeving was: wonderschone natuur, lieflijke dorpjes en wat een rust! Genieten in optima forma. De tocht langs de kust was ook geweldig; heb even gerust om schelpen te zoeken. Toen ik in Fisterra aankwam ben ik meteen naar het einde van de wereld gereden (= de rotsen bij de vuurtoren). Daar wat foto's gemaakt en vervolgens op zoek gegaan naar een herberg. Nadat ik die had gevonden ben ik heerlijk gaan zwemmen in de zee; het was immers zonovergoten weer. En wie kwam ik daar tegen: Andreas uit Polen, die met de bus naar Fisterra was gegaan. In zijn gezelschap twee dames uit Litouwen, die ook in mijn herberg verbleven. Na het avondeten ben ik met deze twee dames lopend naar de vuurtoren gegaan om de zonsondergang te bekijken En we waren niet de enigen: er waren meer dan honderd personen aanwezig om dit mooie natuurverschijnsel te zien. Nu nog even dit berichtje afmaken en dan slapen. Morgen wacht de terugtocht naar Santiago. En Andreas is weer met de noorderzon vertrokken!